Tijdens een vliegreis krijgt Mirjam* (43) hoofdpijn. Kan gebeuren, denkt ze, en ze wijdt het aan de spanning vanwege het vliegen. Gedurende de vakantie houdt de hoofdpijn echter aan en af en toe valt ze flauw. Na thuiskomst gaat het van kwaad tot erger, maar de huisarts neemt haar klachten niet serieus. Er volgt een lange tocht langs hulpverleners en telkens wordt ze afgescheept. Pas tweeënhalf jaar later komt een arts op het idee om toch maar eens een hersenscan te maken. Was dat maar veel eerder gebeurd.
‘’In het begin probeerde ik de hoofdpijn op allerlei manieren te verklaren. Misschien had het te maken met spanning of waren mijn schouders overbelast? Misschien kwam het door mijn maandelijkse periode? De huisarts raadde me een masseur aan, maar dat hielp niet. Daarom ging ik weer terug naar de huisarts. Omdat daar echter veel vervangers werkten, zag ik telkens een andere huisarts. Daardoor had ik niet het gevoel dat ze mijn ziekteverloop goed konden overzien.
Cynische huisarts
Mijn hoofd deed zo vreselijk veel pijn. Ik slikte paracetamol en ibuprofen, maar dat verlichtte de pijn niet. Mijn man besloot dat het zo niet langer kon en reed me naar de eerste hulp. Ik kreeg een sterkere pijnstiller voorgeschreven. Daar werd ik vervolgens misselijk van, dus met die klachten ging ik weer naar de huisarts. Ze deed cynisch over mijn bezoek aan het ziekenhuis en nam mijn klachten niet serieus. Ik kreeg een middel tegen de misselijkheid en mocht weer naar huis.
Ik probeerde van alles
De klachten stapelden zich op. In korte tijd kwam ik ontzettend aan, mijn been werd zwak en mijn hoofd bleef pijn doen. Het was alsof ik een polonaise liep met een dronken persoon die aan mijn schouders trok. Ik verloor mijn spierkracht, ik was moe en ik ontwikkelde depressieve gedachtes. Ik probeerde van alles om de klachten aan te pakken. Ik deed een tafelopstelling, omdat ik dacht dat de pijn misschien met onverwerkt leed samenhing. Ik heb meerdere malen mijn bloed laten prikken en mijn schildklier laten onderzoeken. En in een later stadium kwam ik bij de GGZ voor een psychiatrisch onderzoek.
“Alles ging goed, dus ik redeneerde
dat het wel aan mij moest liggen.”
Gesprekken met psychiater
De sessies bij de GGZ waren verwarrend, want alles ging via beeldbellen. Daardoor kon ik de schone schijn ophouden, terwijl ik na zo’n sessie uitgeput in bed ging liggen. Ik kwam er niet uit met mezelf en bedacht dat ik inderdaad misschien wel gewoon depressief was. Alles ging goed, ik had geen aanleiding om zwaarmoedig te zijn, dus ik redeneerde dat het wel aan mij moest liggen. De gesprekken hielpen niet en stopten na een aantal sessies. Later had ik gesprekken met een psychiater en we hadden een fijne klik. Ze schreef me een middel tegen de pijn voor, wat aansloeg. In een later stadium kreeg ik andere medicijnen, waaronder antidepressiva.
“Op gegeven moment kon ik ook niet meer uit bed komen
als de kinderen uit school kwamen.”
Prikkelbaar en black-outs
Ik bleef echter moe. Op gegeven moment kon ik ook niet meer uit bed komen als de kinderen uit school kwamen. Ik werd prikkelbaar en kwam niet meer met het gezin eten. Het was het vreselijk. Bovendien had ik black-outs en kon ik me hele gebeurtenissen niet meer herinneren. Tot het op een dag helemaal mis ging. Het was sinterklaasavond en mijn man haalde me uit bed. Ik viel ter plekke neer. Inmiddels was er weer een nieuwe huisarts en die werd erbij gehaald. Ze keek naar me en vond dat ik me aanstelde. Dat maakte me ontzettend kwaad. Mijn familie begon zich er vanaf dat moment actief mee te bemoeien en zo kwam ik eindelijk in het ziekenhuis.
Hersenscan
Inmiddels was ik niet meer bij zinnen, dus mijn man heeft mij later verteld wat er daarna gebeurde. De opname begon zoals elke keer met bloedprikken. Na een tijdje kwam er iemand aan de deur die vroeg of ik wel eens bij een neuroloog was geweest. Binnen tien minuten werd er een hersenscan gemaakt en toen werd alles duidelijk. Ik bleek een goedaardige tumor in mijn hersenen te hebben en werd er direct aan geopereerd. Dat was een intense tijd, want wakker worden na een hersenoperatie is behoorlijk ingrijpend. Ik had allerlei waanbeelden. Ik zag mensen en dieren rondlopen. En ik riep telkens dat het zo druk was, terwijl ik alleen op een kamer sliep. Gelukkig was mijn man er telkens bij, om me weer naar de werkelijkheid te halen.
Langzaam de controle terug
Mijn hoofdpijn is als sneeuw voor de zon verdwenen. In de nasleep van de operatie is er nog van alles aan het herstellen, dus het is nog even afwachten hoe zich dat verder ontwikkelt. In zekere zin ben ik een tijd de controle over mijn lichaam en mijn geest kwijt geweest en dat is griezelig. Want wat is er nou wel en niet gebeurd? Gelukkig zijn er genoeg mensen om me heen die me kunnen vertellen hoe alles is gegaan. Langzamerhand krijg ik de controle terug en kan ik voorzichtig vooruit kijken.”
*Omwille van privacy zijn namen en herkenbare details aangepast.