De ouders van Lio* (10) zagen tijdens de schoolsluiting voor het eerst hoe groot de leerachterstand van hun zoon eigenlijk echt was. Ineens werd duidelijk hoeveel Lio niet begreep en hoe zijn zelfbeeld hier onder had geleden. Ook waren zijn driftbuien en buikpijnklachten ineens verdwenen. Dit inzicht leidde ertoe dat Lio naar een andere school kon.
“We zagen al langere tijd dat Lio niet goed mee kwam op school. Maar op school werd steeds gezegd dat het allemaal goed ging. Ze waren daar heel makkelijk in. Maar in de lockdown kwamen we erachter dat Lio tweeënhalf jaar achterliep. Toen pas kwam ik erachter hoe moeilijk hij het met zijn taalontwikkelingsstoornis heeft gehad op school. Ik zag dat mijn kind totaal geen zelfvertrouwen had, omdat hij zoveel niet begreep. Daar was ik zo verdrietig om. Dus al die jaren van buikpijn en dat soort dingen, dat is allemaal puur spanning geweest. Dat heeft me echt pijn gedaan. Het was alsof die lockdown nodig was om eindelijk te zien hoe het echt met hem ging. Als we begonnen aan een opdracht zei hij al van tevoren “nee, dit kan ik niet”. Hij ging op de grond liggen, huilend en schreeuwend. Toen dacht ik: hij heeft het zo moeilijk, hij redt dit gewoon niet. Dat gaf ook wel opluchting bij hem, zo van: ‘zie je mama, ik kan het echt niet’. Toen zijn we er echt bovenop gaan zitten, zodat hij naar een andere school kon. Dat zat al in ons achterhoofd, maar de lockdown gaf echt de doorslag.
“Het was alsof die lockdown nodig was om eindelijk
te zien hoe het echt met hem ging.”
Rust
Lio werd tijdens de schoolsluiting veel rustiger. Ik denk omdat hij veel minder prikkels om zich heen had. Het is natuurlijk gewoon een stuk rustiger in huis dan in een klas. Als er in zijn klas maar iemand begon te hoesten of te fluisteren, dan reageerde hij daar op. Hij hoort en ziet alles. Hij hoefde zich thuis veel minder in te houden en daardoor ging hij ook minder nagelbijten en op dingen kauwen. Thuis lag er ook minder druk op hem dan op school. Op school wil hij de hele tijd voldoen aan verwachtingen. Lio heeft daar het gevoel dat hij iemand anders moet zijn; hij wil niet dom overkomen. Hij is natuurlijk helemaal niet dom maar dat idee heeft hij. Hij voelt zich toch echt wel anders. Thuis had hij ook ineens geen driftbuien meer. Het was echt een ander kind. Dat hij niet naar school hoefde vond hij zelf ook prettig. Hij zei zelf dat het hem zoveel rust gaf. Dat zegt toch wel wat, als je kind dat uit zichzelf zegt.
Sociale contacten
Lio ging wel steeds minder buiten spelen. Dat is misschien een nadeel van de lockdown geweest; het leek alsof hij steeds meer ging nadenken en zich ging beseffen dat hij anders is dan anderen. Hij ging zich afsluiten. Terwijl het een heel open kind was, dat altijd met iedereen speelde. Dat is hij nog steeds, hij maakt heel makkelijk contact, maar hij werd bang dat anderen hem niet zouden begrijpen en hem uit zouden lachen. Dus als er kindjes aan de deur kwamen ging hij ineens niet meer mee.
Therapie
De logopedie ging niet door en dat merkte ik ook aan hem. Je zag zijn woorden en zijn spraak achteruitgaan. De speltherapie ging ook een tijdje niet door. Daarin merkten we ook duidelijk verandering. Hij werd onzekerder en neerslachtiger. Hij ging ineens weer heel negatief denken. En toen hij weer een paar keer daar was geweest merkte je direct verbetering. Het had ons geholpen als die therapieën door hadden kunnen gaan. Daar miste ik wel een stukje in.
“Als je jarenlang van alles moet, en dat valt allemaal weg,
dan is dat echt ontspannen.”
Ontspanning
We waren eigenlijk heel ontspannen met zijn allen. Ik dacht van tevoren dat we gek zouden worden van elkaar, maar dat is helemaal niet gebeurd. Normaal gesproken ben je na drie weken vakantie blij als iedereen weer naar school en werk gaat, maar dat hadden we nu helemaal niet. Ik denk omdat er geen druk was. Je hoefde niet vroeg je bed uit, er hoefde niemand naar school, we hoefden niet te haasten, we hoefden Lio niet naar school, paardrijden en therapie te brengen. De druk op het hele gezinsleven was een stuk minder. Want we moeten met zijn allen maar heel veel. Er wordt heel veel verwacht van alle mensen op de wereld. En voor Lio was het ook “ah, ik moet niks”. Dat zei hij ook. En als je jarenlang van alles moet, en dat valt allemaal weg, dan is dat echt ontspannen. Al met al was deze periode voor het hele gezin een stuk rustiger dan normaal. En vooral voor Lio.”
* Vanwege privacyredenen zijn namen en details aangepast.