Joyce* (48) heeft er nooit echt bij gehoord. Haar hele lagere schooltijd werd ze gepest en geslagen. Ze had één vriendin en verder had ze niemand. Zo eenzaam voelde ze zich, dat ze al op haar twaalfde geen zin meer had in het leven. Waren er toen maar mensen geweest die haar begrepen en bij wie ze zich had kunnen uiten. Dan was haar misschien een hoop ellende bespaard tijdens de rest van haar leven.
“Het liefste was ik lerares geworden, maar daar had ik niet het juiste niveau voor. Dus deed ik een opleiding tot agogisch werkster. Ik had allerlei vriendjes, al vanaf mijn veertiende, en ik liet altijd over me heen lopen. Door al dat gepest op de lagere school had ik een hekel aan mijn lichaam gekregen. Ik had zo’n laag zelfbeeld dat ik steeds bevestiging zocht. Op een dag stond een penvriend op de stoep die mij vertelde wat ik moest doen. Beïnvloedbaar als ik was, deed ik het ook nog. We kregen een relatie en om aan mijn eigen ideaal beeld te voldoen moest en zou ik gaan trouwen. Ik was bijna 22 jaar en anders zou ik overblijven “wie wil mij dan nog?”.
Met als gevolg, na negen maanden zette hij me het huis uit. Tot op de dag van vandaag weet ik niet waarom en dat maakt het verwerken ervan onmogelijk. Had ik maar…. bij de kerkceremonie naar mijn gevoel geluisterd… (iets wat ik nu nog moeilijk vind om te doen). Dan was ik rechtsomkeert gegaan. En was mij en mijn ouders een hoop ellende en geld bespaard gebleven.
Een zielig bosje bloemen
Nog altijd had ik het gevoel dat ik niet werd geaccepteerd en dat ik niet de moeite waard was. Dus toen ik van een collega ineens een klein bosje bloemen kreeg, dacht ik “dit moet de ware zijn”. Ik had nog nooit bloemen van een man gekregen. We gingen samenwonen en kregen een dochter, maar het ging helemaal verkeerd tussen ons. Hij was zwaar aan de alcohol en toen ik erachter kwam dat hij regelmatig vreemd ging, ben ik bij hem weg gegaan. Hij woonde vlak daarna met een ander samen en ik heb nooit meer wat van hem gehoord. Ik trok weer in bij mijn ouders omdat ik niet wist hoe ik met de situatie om moest gaan.
Maar toen ik mijn eigen huisje kreeg, ben ik weer veel gaan drinken. Na een aantal jaren ging mijn dochter noodgedwongen bij opa en oma wonen. Ik had hulp nodig, maar waar moest ik heen? De eerste stap was GGZ en met veel vallen en opstaan en verschillende hulpverleners en instanties, heb ik veel geleerd. Ik ben nu redelijk stabiel, maar het blijft (elke dag) een strijd om overeind te blijven en nuchter te zijn.
Alcohol en depressies
Drank is voor mij altijd al een manier geweest om mijn eenzaamheid te kunnen verdragen. Al vanaf mijn achttiende drink ik veel. Maar pas veel later kon ik erkennen dat ik een alcoholprobleem had; en toen begon de strijd pas. Ik dronk mijn eenzaamheid weg en wist niet wat ik met mijn leven aan moest. Dat is ontzettend moeilijk, want de zorg is daarop niet ingericht. Bij de GGZ instelling kreeg ik naast medicatie ook een aantal therapieën. Maar hulp op de psychische en alcohol problematiek gericht was er niet.
Om af te kicken van de drank bij een verslavingskliniek, moest ik stoppen met de medicatie. Vervolgens stelde men vast dat ik last had van depressies en andere problematiek en verwees me terug naar de GGZ. Ik had zo graag een hulpverlener gehad die mij op beide gebieden tegelijkertijd kan helpen. Want die twee zijn onvermakelijk aan elkaar verbonden!
Drank maakt meer kapot dan liefde ooit goed kan maken
Jarenlang heb ik doorgelopen met mijn problemen en de alcoholverslaving verdoezeld. Je accepteert dat het leven is, zoals het is, haalt je schouders op en gaat door. Zo is het altijd gegaan, totdat dat niet meer ging. En ik helemaal aan de grond kwam te zitten. Alles kwijt raakte wat me lief was. En ik meer kapot had gemaakt dan ik zou willen.
De praktische hulp van familie en de gesprekken bij de psycholoog waren niet voldoende om mij er bovenop te helpen. Na meerdere opnames in verschillende klinieken ben ik wel iets voor uit gegaan maar uiteindelijk komt het er wel op neer: dat je naast alle hulp die je kan krijgen, het uiteindelijk wel allemaal zelf moet doen.
Gefaald als moeder maar ook als persoon
Mijn grootste verdriet is dat ik mijn dochter niet meer zie. Ze heeft door mij een moeilijke jeugd gehad. Dat doet ongelooflijk veel pijn, want het voelt alsof ik heb gefaald als moeder. Zij was/is de reden dat ik leef en waarom moet ik nu nog verder?
Mede omdat ik nu nuchter ben, heb ik er juist meer moeite mee om het een plekje te geven. Ik heb nu eindelijk een hulpverlener gevonden die erkent dat mijn problematiek complexer is en dat ik er niet bij gebaat ben om in één hokje te worden geplaatst. Ik zorg er nu zelf voor dat alle hulpverleners die bij mij betrokken zijn, ook onderling communiceren. Het verdriet om alles wat ik heb meegemaakt blijft, maar ik kan het soms iets beter dragen. Gelukkig word ik daarin gesteund door een aantal mensen die met mij meeleven en mij nemen zoals ik ben.
Ik probeer te accepteren dat ik “anders” ben
Ik heb zo vaak terug gekeken op het verleden en alle foute keuzes die ik heb gemaakt, dat ik nooit vooruit kon kijken. Sinds de geboorte van mijn dochter, achttien jaar geleden, heb ik geen relatie meer gehad. Dat kon ik gewoon niet, ik was te druk met andere dingen en om te overleven. Nu denk ik wel eens hoe het zou zijn. Want na de jaren lange strijd en alle problematiek ben ik het nu ook wel erg zat om alleen te zijn. Er is in mijn leven en hoofd nu weer ruimte en sta ik open voor nieuwe dingen.”
“Maar, het belangrijkste is, en blijft…
dat ik elke dag stabiel wil blijven, zonder het gebruik van alcohol.”
*Omwille van privacy zijn namen en herkenbare details aangepast.