Na de bevalling van haar eerste kind raakte Bianca* (47) psychotisch. Na een opname hervat ze haar leven, maar ze blijft worstelen met haar gevoeligheid. Tot ze hier de kracht van inziet. Nu helpt ze als ervaringsdeskundige anderen om hun pad te vinden.
“Het was tijdens een cursus coaching. Ik mocht alleen maar mijn verhaal uiten. Zonder vragen, zonder oordeel, zonder invulling. Dat was zo mooi, om gewoon alles een keer op tafel te leggen. Mijn mede-cursist vond dat ze niks had gedaan. Maar ik zei: “Je wilt niet weten hoe dat oplucht, dat je gewoon alleen maar luistert.”
De maatschappij verandert momenteel. We willen één oplossing, één pakketje. Maar iedereen heeft een andere oplossing nodig. Uiteindelijk denk ik dat je zelf het beste weet wat jou kan helpen. Alleen moet je heel diep naar binnen kijken om te zien wat dat is.
Passie
Als kind had ik altijd een duidelijk doel, een duidelijk pad. Ik deed dingen heel erg op gevoel. Ik wilde bijvoorbeeld van jongs af aan naar het buitenland. Mensen in mijn dorp vonden dat maar raar. Toch heb ik het wel gedaan. Ik heb daar een geweldige tijd gehad. En daarna ben ik terug naar Nederland gekomen en ben ik gaan vliegen. Dat was echt mijn passie. Daar gaan mijn ogen van twinkelen.
Stoorzenders
Op een gegeven moment raakte ik zwanger en moest ik stoppen met vliegen. Ik heb een heel heftige bevalling gehad. Op zich ging het de eerste dagen na de geboorte goed. Maar langzaam bouwde zich wel spanning op. Ik dacht, achteraf gezien: nu heb ik een kind, nu gaat iedereen er gewoon voor mij zijn. Maar dat viel tegen. Op een gegeven moment begon mijn energielevel te stijgen en begon ik steeds meer op te merken hoe mensen over mijn grenzen heen gingen. Ik werd steeds drukker en ging ’s nachts dingen opschrijven. Ik had een lijst gemaakt van mensen en begon kruisjes te zetten achter de ‘stoorzenders’. Ik dook er steeds dieper in. Op een gegeven moment was het zo hoog opgelopen dat ik hulp nodig had. Al had ik dat zelf in het begin niet in de gaten.
Opname
Uiteindelijk heeft mijn vader een ambulance laten komen voor een spoedopname. Het was een hele strijd om mee te gaan. Ik moest van de eerste verdieping naar beneden. Op een gegeven moment stonden we op de trap. Dan ging ik een klein stukje mee. Maar als iemand iets verkeerds zei, dan ging ik weer omhoog en trok ik me gelijk terug. Totdat de ambulancebroeder kwam en die ging halverwege op de trap staan en maakte connectie met me. Alleen maar door me aan te kijken. Op een gegeven moment zei hij: “Meisje, kom nou maar mee. Het is goed voor je”. Hij gaf me vertrouwen, gewoon door die verbinding. En toen ben ik meegegaan.
Na een week opname mocht ik naar huis. Dat ging eigenlijk heel goed. Gewoon omdat de basis heel goed was. Mijn ouders en man vingen eigenlijk alles op. En ik had een duidelijk doel voor ogen: Ik wilde zo snel weer terug naar mijn passie. En dat lukte: na acht maanden vloog ik weer. Ik ben toen ook een zoektocht gestart: waarom ik? Waarom heb ik dit gekregen?
Aanpassing
Na een paar jaar wilden we nog een kindje. Daar had iedereen wel een mening over, maar wij stonden erachter. We vonden het de moeite waard om het avontuur aan te gaan. Bij mijn tweede kindje ging gelukkig alles goed. Maar mijn leven werd wel anders. Dat strijdvaardige wat ik als kind had raakte ik kwijt. Ik ging me langzaam terugtrekken en aanpassen. Ik ging op de automatische piloot, om alle ballen hoog te houden. Ik stopte toen ook met vliegen. Toen was ik mijn passie kwijt en begon ik weer tegen dingen aan te lopen. Nadat ik ontslagen was bij mijn nieuwe werk begon mijn hoofd weer te ratelen.
“Toen dacht ik: dit gaat me geen tweede keer gebeuren.”
Hooggevoeligheid
Toen mijn psycholoog me informatie gaf over hooggevoeligheid vielen de puzzelstukjes in elkaar. Ik dacht: dit herken ik, dit is wat ik voel. Ik ben op onderzoek uitgegaan en heb er met meerdere specialisten over gepraat. Daarna ging het beter. Maar ik moest eerst wel door een diep dal om alles te voelen. En dan raak je doodop. Deze zoektocht vond ik veel zwaarder dan mijn psychose.
Bijzondere ervaring
Iemand die me had geholpen met mijn hooggevoeligheid had gezegd: “Jij moet je kleine-ik weer gaan zoeken.” Ik had geen flauw idee hoe. Het was een hele tijd later, toen ik een cursus reiki volgde. Ik lag daar op het einde van de dag met mijn ogen dicht en mijn handen op mijn buik. En daar kwam een heel klein meisje met een knapzak aanlopen, met blonde haartjes, en ik dacht: dat is mijn kleine ik, hij is terug. En toen verscheen mijn dochter, waarmee ik mijn psychose beleefd heb, en die pakte mijn kleine-ik bij de hand en ze liepen zo mijn hart in. Het was zo’n mooie ervaring. Eerst durfde ik het aan niemand te zeggen. Want mensen zouden toch maar denken dat ik weer klaar was voor een opname. Nu durf ik er gewoon over te praten.
Terug op koers
Ik leefde vroeger vanuit het motto: je moet je eigen leven gelukkig maken, want niemand doet het voor je. En daar was ik heel stellig in. Het grappige was dat die houding weer terugkwam na die reiki-ervaring. Ik doe nu weer gewoon mijn ding, ongeacht wat mensen zeggen. Als ervaringsdeskundige begeleid ik nu mensen met psychische klachten. Ik vind het heel bijzonder om mee te kijken in iemands leven. Dat is mijn tweede passie zeg maar. Ik ben echt weer op mijn goede pad.”
* Omwille van privacy zijn namen en herkenbare details aangepast.