Het viel Jolanda* (39) al vroeg op dat haar dochter Milou* (9) sociaal niet goed meekwam. Ze had een rijke fantasie en speelde graag alleen. Ze vond het lastig om anderen in haar spel te betrekken. Ook kampte ze met concentratieproblemen waardoor ze moeilijk leerde. Bovendien werd ze erg gepest. Milou kropte alles op tot ze thuis was, en dat leidde regelmatig tot woedeaanvallen en huilbuien. De situatie werd onhoudbaar, maar de directeur van de school weigerde maatregelen te nemen. Tot Milou op een dag, in al haar kinderlijke eerlijkheid vertelde hoe ze zich werkelijk voelde. Voor Jolanda was dat een grote schok en ze wist dat zij en haar man Herman* moesten handelen voor het te laat was.
“Ik heb wel honderd keer bij de directeur van Milou’s school aan tafel gezeten om alles wat er speelde te bespreken”, begint Jolanda. “Maar het was alsof ik tegen een muur zat te praten, er werd niks mee gedaan. Tot groep drie hadden we steun gekregen van een interne begeleider, maar zij ging weg. De nieuwe interne begeleider gaf Milou niet de aandacht die ze nodig had. Ondertussen kregen wij elke dag na school een onhandelbaar kind thuis. Milou praatte niet over wat er op school gebeurde, maar huilde vaak en gilde dat we haar pijn deden. “Ja,” valt Herman haar bij, “er was vaak strijd. Ze wilde niet eten, niet douchen, zich niet aankleden. Zo ging het dag-in-dag-uit, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Het was doodvermoeiend.”
Ander kindje
“Milou was al een paar jaar onder behandeling bij een psycholoog,” vertelt Jolanda, “maar dat schoot niet op, omdat Milou haar zodanig manipuleerde dat er van de therapie niks terecht kwam. Tot Milou op een dag tegen mij zei: “mama, neem maar een ander kindje, hoor. Want voor mij hoeft het niet meer.” Ik schrok en ben meteen gaan rondbellen. Van de directeur van Milou’s school verwachtte ik niet veel, dus ik heb onze contactpersoon bij de scholengemeenschap benaderd. We werden gelukkig serieus genomen en kwamen bij het ziekenhuis op de afdeling psychiatrie terecht. Al eerder was ADHD geconstateerd maar nu bleek dat ze ook getraumatiseerd was doordat ze op school werd gepest. Tot onze grote opluchting kon Milou direct terecht op de dagbehandeling.”
“Voor ons is het grote leerpunt dat wij moeten doorvragen als ze verdrietig is en dat we blijven luisteren.”
Grote omslag
“Ze heeft uiteindelijk zes maanden op de dagbehandeling gezeten”, rekent Jolanda na “en dat was een moeilijke tijd voor haar en voor ons. Ze werd omgeven door kinderen die agressief waren en daardoor kroop ze in haar schulp. Als ze eenmaal thuis was, sloeg dat om in verdriet en woede.” “Toch heeft de behandeling tot een grote omslag geleid”, herinnert Herman zich. “Milou leerde haar emoties te verwoorden en daardoor begrijpen wij haar ook beter.” “Ja,” zegt Jolanda, “ze durft mensen weer te vertrouwen. Ze merkt dat er aandacht is voor haar verhaal en dat ze wordt gesteund.”
Structuur en troost
“Voor ons is het grote leerpunt dat wij moeten doorvragen als ze verdrietig is”, vertelt Herman. “Dat we blijven luisteren. Milou heeft structuur nodig en samen met de Thuiszorg hebben we een weekschema opgesteld. Ze volgt nu haar eigen ritme. Aankleden, brood smeren, dat soort dingen. Zolang ze maar regelmaat en structuur heeft. Ze wordt ook nog steeds begeleid door een psycholoog. We hebben een nieuwe school voor haar gevonden, waar ze speciaal onderwijs volgt. Maar twee vriendinnetjes van haar oude school komen regelmatig spelen. Het gebeurt nog steeds wel dat ze ineens uit haar doen is. Wanneer het even niet volgens de regels gaat die zij in haar hoofd heeft, kan ze helemaal doorschieten. Als we bijvoorbeeld niet uit eten gaan omdat één van ons ziek is, terwijl ze zich er dan al op verheugd had, is ze boos en verdrietig. Dan troosten we haar en leggen uit dat situaties kunnen veranderen.”
Het is weer gezellig
“Hoe de toekomst eruit ziet?”, vraagt Jolanda. “Dat vinden we allebei spannend. Zal ze ooit op zichzelf kunnen wonen, haar eigen financiën kunnen doen? Weet ze verleidingen te weerstaan en gevaren te herkennen? Gelukkig krijgen we nog altijd veel steun van buitenaf, en hopelijk blijft dat ook in de toekomst zo. Voor ons als ouders is het ook prettig om te weten dat er altijd iemand is die je om raad kan vragen. Om beter te begrijpen hoe ze in elkaar zit.” “Ja,” zegt Herman, “het is vooral fijn dat de gezelligheid weer terug is. Een vrolijke Milou, dat is zo’n verademing!”
* Vanwege privacyredenen zijn namen en details aangepast.