Nadat haar jongste zoon (22) overleed, brak voor Danielle* (55) een zware tijd aan. Niet alleen een periode van rouw om het verlies, het confronteerde haar ook met haar eigen gedragspatronen. Jaren geleden, toen ze herstellende was na haar laatste bevalling, kwam ze met zichzelf in de knoop. Ze werd depressief en kreeg angst- en paniekaanvallen. Een fikse psychose van een half jaar, resulterend in een leven lang medicatie. Dat heeft een grote impact op de levensloop van Danielle en haar gezin gehad. Ze vond destijds een manier om daarmee om te gaan, maar na het overlijden van haar zoon Casper* raakte ze weer de weg kwijt. Danielle vertelt hoe ze daar weer bovenop kwam. En hoe ze, ondanks alles, de schoonheid van het leven kan blijven zien in kleine dingen.
“Het is nu twee jaar geleden dat Casper stierf. Ik zie me nog aankomen bij het mortuarium met mijn vriend Koos*. We kregen eerst een gesprek met een professioneel medewerker aldaar, en een kop koffie. Om ons voor te bereiden. Ik geloofde maar niet dat hij dood was, tot ze me naar hem toebrachten. Hij lag onder een wit laken en alleen zijn gezicht en schouders waren zichtbaar. Het was alsof hij sliep, maar ik voelde direct dat hij niet meer leefde. Het was een shock. En nog. Je hoort je kind niet te overleven.
De volgende dag is Casper naar het rouwcentrum gebracht. Samen met Koos vingen we een week lang iedereen op; familie, vrienden, bekenden. We dachten dat het langzaam beter ging met Casper na zijn psychose, maar het bleek dat hij al langer rondliep met gedachten over zelfdoding.
Hij sloot zich af
Achteraf kan ik wel een specifiek moment aanwijzen waarop het langzaam bergafwaarts ging. Casper was altijd al een vrije jongen, een filosoof en een enorme onderzoeker.
De druk van de maatschappij om te presteren, en geld te verdienen, dat vond hij lastig.
“Maar echt fout ging het vanaf het moment dat hij terugkwam van een stage uit het buitenland.”
Hij is daarna een keer vrijwillig opgenomen geweest en hij kreeg medicijnen waar hij gauw weer mee stopte. Dat vond hij maar niks. Hij begon zich vreemd te gedragen, dat zeiden zijn vrienden ook. Hij zwierf ’s nachts vaak rond en toen ik eens bij hem thuis kwam, zag ik overal kleine briefjes liggen. Teksten op de tafel, en zijn bureau. Hij werd steeds eenzamer en sloot zich af voor anderen. Vreselijk om te zien.
Eén hele week samen
Na een incident waarbij hij zijn pols en enkel brak, werd hij gedwongen opgenomen. Het was een moeilijke tijd voor ons allemaal. Ik kon nauwelijks contact met hem maken, omdat hij soms vijandig en vaak afstandelijk deed. Casper was Casper niet meer. Maar gaandeweg leek het beter te gaan, ook door de medicatie, hoewel die nare bijwerkingen hadden voor hem. Zes weken voordat Casper overleed, ben ik nog met hem op vakantie geweest in Oost-Europa. We gingen samen op bezoek bij mijn andere zoon David* en zijn vriendin en sliepen elke nacht met zijn tweeën op een slaapbank. Ik dacht eerst nog: is dat wel gezond? Maar het was juist heel fijn en gezellig, en ik ben blij dat we die hele week samen hebben gehad. Dat is een waardevolle herinnering die in mijn hart en geheugen gegrift staat.
Alsof ik ontplofte
Sinds de dood van Casper lijkt het alsof ik alles weer opnieuw moet leren, omdat alles er plotseling anders uitziet. Ik herken wel het e.e.a. van het proces wat Casper heeft doorgemaakt. Na mijn derde zwangerschap ben ik ook in een psychose beland, na een bezoek aan een sjamaan/healer. Mijn depressie en angst- en paniekaanvallen drukten zwaar op mij en mijn vriendinnen raadden me destijds aan om deze sjamaan/healer te bezoeken. Zij hadden er goede ervaringen mee. Ik ben er alleen naar toe gegaan en kreeg een reikibehandeling, welke een enorm onverwacht, heftig effect had op mijn lichaam. Hoe dat precies heeft kunnen gebeuren, weet ik nog steeds niet.
“Het was alsof ik ontplofte van binnen en de pijn was ondragelijk.”
Zij zag ook dat het foute boel was en probeerde me te kalmeren. Maar ze kon me niet terug halen. Vervolgens belde ze mijn toenmalige echtgenoot en die heeft me de dag erna opgehaald. Hij begreep niet wat me was overkomen en ik kon er ook niet goed met hem over praten. Hij begreep gewoon niet wat er met mij aan de hand was. Ik ook niet, op dat moment. Mijn lichaam voelde vreemd, ik kreeg er geen grip op. Ik kon geen voedsel verdragen en was elke dag met golven psychotisch. Dat was de hel op aarde. De huisarts schreef me rust en Oxazepam voor en vertrouwde erop dat het allemaal wel goed zou komen na verloop van tijd. Zo gingen er maanden voorbij.
Eén klein pilletje
Na vier maanden was ik aan het eind van mijn latijn. Ik was twaalf kilo afgevallen. De behandeling werd door een andere huisarts overgenomen, en ik kreeg antidepressiva voorgeschreven. Daar knapte ik langzaam van op. Onbegrijpelijk vind ik dat: het effect van één zo’n klein pilletje na 6 weken. Maar ik ben nooit meer helemaal de oude geworden. Daarna heb ik dingen gedaan waarvan ik me afvraag of ik ze ook had gedaan zonder die medicatie. Ik werd overmoedig en vertoonde achteraf manisch gedrag. Mijn huwelijk is uitgelopen op een scheiding, ik ging wekelijks meer drinken om mijn onrust en de bijwerkingen van de medicatie te onderdrukken en ik ben verliefd geworden op een man die vaak agressief was. Vermoedelijk hebben de antidepressiva invloed gehad op mijn karakter en gedrag.
Alcohol hielp me de onrust en de pijn te onderdrukken. Ook na Caspers’ dood in 2018 was eens per week binge-drinken in de kroeg voor mij een manier om met het verlies om te gaan. Pas toen ik op een nacht wederom helemaal de weg kwijt was, ben ik op zoek gegaan naar professionele hulp. Via een afkickkliniek vond ik een goede psycholoog bij wie ik me op mijn gemak voelde, en ik ga wekelijks naar een AA-bijeenkomst. Inmiddels heb ik ruim honderdvijftig dagen niet gedronken.
Een huisje met een tuin
Ik heb veel pijn gekend en tragisch verlies meegemaakt, maar ik vind telkens de kracht om door te gaan. Het leven is nog altijd heel mooi. Mijn kinderen geven me de liefde en de kracht om door te gaan. Schilderen en muziek. En ik kan nog steeds genieten van een strak blauwe lucht, of de vogels die zingen. Gisteren kocht ik een bos paarse tulpen bij de bloemist en ik daar kan ik heel gelukkig van worden. Ik heb geleerd het leven te accepteren, ook als ik me rot voel. Als ik ziek ben, ben ik ziek. Ik vraag hulp als het nodig is. Schilderen is mijn passie en ik droom van een huisje met een tuintje en een ateliertje. Ondanks deze ellende kan ik nog steeds het zonnetje in het water zien schijnen. Ook voor Casper; hij had niet gewild dat we naar de klote zouden gaan.”
* Vanwege privacyredenen zijn namen en details aangepast.
Zie je het leven niet meer zitten? Of maak je je zorgen over een ander? Neem dan gratis en anoniem contact op met de hulplijn van 113: bel 0900-0113 of chat via www.113.nl.