Tijdens zijn eerste crisisopnames leverde Julian* (47) continue strijd om zich gehoord te voelen. Niemand verdiepte zich in de oorsprong van zijn klachten. In plaats van het gesprek aan te gaan, ontsloegen zijn behandelaren hem na incidenten op de afdeling. Men hield zich strikt aan protocollen en die werkten voor Julian niet. Pas met de komst van innovatieve tools binnen de GGZ is zijn kijk op de zorg veranderd.
“Mijn verleden noem ik mijn winterverhaal. Ik kwam al op jonge leeftijd in aanraking met de GGZ. Mijn ouders scheidden, ik belandde op een internaat en in die periode ben ik ook anderhalf jaar niet naar school geweest. Rond mijn tiende kreeg ik depressieve klachten, maar ik durfde me daarover niet uiten, want thuis was me verteld dat ik dan zou worden opgehaald door een busje en in een dwangbuis zou worden gestopt. Ik begon me af te vragen of ik nog wel wilde leven en ik heb zelfs pogingen gedaan om er een einde aan te maken. Toen ik iets ouder was, ben ik misbruikt. Eerst rond mijn veertiende, door een man en later bij de marine, door drie jongens. Door die gebeurtenissen belandde ik in de psychiatrie.
Protocollen werkten niet
Aan mijn eerste crisisopnames heb ik weinig goede herinneringen. De protocollen die ze hanteerden werkten gewoon niet voor mij. Ik kwam binnen met verschillende klachten en dat uitte zich onder andere in automutilatie. En ik begrijp dat je dat binnen een instelling niet toe kan laten, maar zij kozen er heel drastisch voor om mij daarvoor meteen van de afdeling te ontslaan. Ik kreeg niet de kans nieuw gedrag aan te leren, zoals je een kind de ruimte geeft om fouten te maken. Bovendien begrepen de behandelaren niet dat ik af en toe behoefte had aan een ruimte zonder prikkels. De isoleercel werkte voor mij het beste, maar dat was afgeschaft en binnen de regels was geen ruimte om voor mij een uitzondering maken. Zo was ik continue in gevecht met mijn behandelaren, het leek wel alsof iedereen tegen me was.
“Het is vooral belangrijk dat mensen kunnen luisteren,
zonder me verder te prikkelen.”
E-Health
Door nieuwe digitale tools in de GGZ is het voor mij veel makkelijker geworden om een crisissituatie vóór te zijn. Als ik merk dat ik emotioneel overloop, kan ik via die tool mensen die ik vertrouw inlichten en mijn verhaal vertellen. Dat is geen oplossing van het grotere probleem, maar het zorgt er wel voor dat de emotionele piek wordt afgezwakt en ik mezelf beter in de hand kan houden. Ik kan nu bijvoorbeeld beter overzien dat ik met automutilatie enkel in een vicieuze cirkel terecht kom. Want als ik een snee zet, ebben die gedachtes misschien even weg, maar later zijn ze weer net zo aanwezig als daarvoor. En dan zit ik dus met een wond én met die gedachtes. Ik zie nu sneller in dat automutilatie niet de oplossing is.
Supermensen
De mensen die ik mijn verhaal toevertrouw, heb ik zorgvuldig gekozen. Het is vooral belangrijk dat mensen kunnen luisteren, zonder me verder te prikkelen en mijn angsten te voeden of met ongevraagde adviezen te komen. Het is zo’n verademing om me begrepen en gehoord te voelen. Het verwerken van mijn verleden is niet langer een strijd tegen mijn behandelaren, maar een strijd die ik samen met mijn behandelaren en naasten lever. Vroeger dacht ik dat al mijn behandelaren een soort supermensen waren die na mijn behandeling lachend naar huis vertrokken en daar hun superleven leefden. Nu begrijp ik dat dat natuurlijk helemaal niet zo is en dat iedereen zijn eigen problemen heeft. Daardoor voelt de relatie tot mijn behandelaren veel gelijkwaardiger.
Ik mag erbij horen
Ik werk aan verschillende projecten mee die de GGZ innovatiever maken. Zo kan ik mijn eigen ervaringen inzetten voor een betere zorg. Ik beheer onder andere de website. Dat is enorm dankbaar werk. Want door mijn bijdragen heb ik het gevoel dat ik erbij mag horen. Samen ontwikkelen we zorg die past bij mensen zoals ik. Want ieder heeft zijn eigen behoeftes en daar moet ruimte voor zijn binnen de GGZ.”
* Vanwege privacyredenen zijn namen en details aangepast.
Uw verhaal is belangrijk!De Verhalenbank Psychiatrie onderzoekt de impact van een psychische kwetsbaarheid op iemands leven. We verzamelen persoonlijke verhalen van (ex)patiënten, naasten en hulpverleners, om wetenschappelijk onderzoek te doen. Daarnaast willen we psychiatrische patiënten en hun omgeving een stem geven. Het verwoorden en delen ervan kan het persoonlijke herstelproces ondersteunen. Voor anderen kan het verhaal een bron van troost en inspiratie zijn. Dus bent u (ex-)patiënt, naastbetrokkene of professional: wij horen graag uw verhaal! U kunt zich hier aanmelden. |