De verpleegkundige ziet mijn verwondingen, zonder ze meteen weg te poetsen

Zestien jaar geleden kreeg Annemieke* (43) de diagnose bipolaire stoornis. In de loop van de tijd heeft ze daarnaast obesitas ontwikkeld. Ze is een aantal keer opgenomen geweest en niet altijd kreeg ze de hulp die ze nodig had. Tot ze onlangs via haar huisarts in een nieuw programma terecht kwam. Dat bleek een groot succes.

“Ik word niet snel boos en ik hou niet van ruzie maken, maar de afstandelijke manier waarop ik tijdens mijn eerste opname werd behandeld maakte me woedend. Ik kreeg pillen en dat was dat. Had iemand toen maar de tijd genomen om naar me te luisteren of een hand op mijn rug te leggen. Mijn eerste opname duurde bijna twee jaar. Vlak daarna werd ik weer psychotisch, maar na een paar maanden beëindigde ik zelf de behandeling. Vervolgens had ik verschillende ambulante hulpverleners, maar dat klikte niet. Ik wilde een beter inzicht in mijn ziektebeeld, maar daar konden ze me niet bij helpen.

Nieuw programma

Na al die teleurstellende ervaringen had ik nog maar weinig vertrouwen in de GGZ. Dus toen mijn huisarts voorstelde om deel te nemen aan een GGZ-programma op een gesloten afdeling was ik sceptisch. Het programma sluit echter goed aan op mijn situatie, want het is speciaal ontwikkeld voor mensen met een psychiatrische stoornis die somatische klachten hebben. Na een lange opnamedag waarbij ik compleet werd doorgelicht, kreeg ik de diagnose van zestien jaar geleden bevestigd. Ik zou Lithium voorgeschreven krijgen en daarnaast raadden ze me een maagverkleining aan tegen de obesitas. Ik besloot het programma een kans te geven.

“De verpleegkundigen en de psychiaters luisteren met aandacht.”

Menselijke omgeving

De nieuwe medicatie bleek een schot in de roos en de antipsychotica die ik hiervóór gebruikte, bouw ik af. Ik voel me rustiger en slaap beter. De omgeving is menselijker, met een balie die gewoon bereikbaar is. Er staat een televisie, er liggen kussentjes, er zijn planten en er is een computer die je kan gebruiken. Bovendien creëren ze een heldere dagstructuur en dat is belangrijk als je je ontheemd voelt. Dat was tijdens mijn eerdere opnames heel anders, toen waren rust en structuur ver te zoeken. Wat dat betreft is er veel veranderd in de psychiatrie.

Ze luisteren

Wat ik hier vooral zo bijzonder vind is dat ik als mens word gezien. De verpleegkundigen en de psychiaters luisteren met aandacht. Ze komen ook met tips. Zo raadde een verpleegkundige me onlangs een documentaire aan over de GGZ waarin ik veel herkende. En naar aanleiding daarvan kon ik haar vertellen over mijn traumatische ervaringen met eerdere GGZ behandelingen. Met haar bespreek ik ook mijn relatie tot spiritualiteit. Enerzijds heb ik behoefte aan mediteren en yoga en anderzijds ben ik er ook bang voor, omdat ik door meditatie een keer in een psychose raakte. Doordat er ruimte is om dat soort dingen te bespreken, kan ze de vinger op de zere plek leggen. Ze ziet mijn verwondingen, zonder ze meteen weg te poetsen.

“Ik schaam me niet voor mijn ziekte, maar ik wil ook niet

dat mijn ziekte mijn identiteit bepaalt.”

Steun uit omgeving

Ik heb het geluk dat ik veel steun krijg uit mijn omgeving. Ook tijdens mijn eerdere opnames waren er altijd vrienden en familieleden die me opzochten. Op mijn werk is ook begrip voor mijn situatie. Ik werk in de zorg en juist door mijn eigen ervaringen in de psychiatrische zorg schrik ik niet snel van onverwachte situaties. Toch blijft het lastig om het label ‘bipolair’ te hebben. Soms ben ik bang dat collega’s misschien toch achter mijn rug zo over me praten. Het is dubbel: ik schaam me niet voor mijn ziekte, maar ik wil ook niet dat mijn ziekte mijn identiteit bepaalt. Dus ik vertel het aan mensen, maar ik vind het ook niet prettig om het er te vaak over te hebben.

Er voor mijn ouders kunnen zijn

Ik wil een gezonder gewicht krijgen, zodat ik minder kans loop op bijvoorbeeld hartfalen. Ik hoef niet slank te worden, maar ik zou in elk geval graag kleding in normale maten kunnen kopen. Om mezelf te stimuleren heb ik een wintersportvakantie geboekt. Wie weet sta ik dus binnenkort op mijn ski’s bovenaan de berg. Bovendien zou ik graag nog stabieler worden zodat ik meer ruimte heb voor mijn familie. Dan kan ik meer tijd doorbrengen met mijn neefjes en nichtjes. Maar vooral ook met mijn ouders, die inmiddels een dagje ouder worden. Ze hebben mij altijd gesteund en nu wil ik er graag voor hen zijn.”

*Omwille van privacy zijn namen en herkenbare details aangepast.