Flip* (49) heeft jarenlang onverklaarbare klachten gehad die zijn leven tot een hel maakten. Zijn zicht werd minder, hij had zweetaanvallen, paniekaanvallen, werd depressief en probeerde twee keer zijn leven te beëindigen. Zijn omgeving herkende hem niet meer. Hij maakte met iedereen ruzie en zei de vreselijkste dingen. Uiteindelijk heeft hij zijn klachten zelf in verband gebracht met het gebruik van antidepressiva. Volgens Flip moet er veel meer transparantie komen vanuit de farmaceutische industrie.
“In mijn kindertijd heb ik psychische problemen ontwikkeld. Rond mijn 29e levensjaar werden de klachten erger en besloot ik naar een psychiater te gaan. Ik had last van angsten, maar leidde verder een gelukkig leven. De eerste keer dat ik de psychiater zag, schreef hij mij antidepressiva voor. Ik had geen idee wat het inhield en dacht dat het medicatie tegen angsten was, want depressief was ik niet. Na een halfjaar verdwenen mijn angsten als sneeuw voor de zon. Ik dacht het wondermiddel te hebben gevonden.
De keerzijde
Na dat eerste halfjaar kreeg ik onverklaarbare klachten die twintig jaar zijn gebleven. Ik zweette ‘s nachts liters, ging slecht zien, kreeg een tremor in mijn handen en een panische angst om dood te gaan. Ook mijn persoonlijkheid veranderde. Van een heel positieve jongen werd ik ontzettend depressief en afgevlakt en maakte ruzie met al mijn dierbaren. Ik walgde van mezelf. Ik voelde me een monster. Geen enkele psychiater legde de link met mijn antidepressiva.
Afbouwen
Toen de bijwerkingen van de antidepressiva die wél bekend waren mij te veel werden, stopte ik met slikken. Door de jaren heen was mijn gebruik echter opgehoogd tot 2,5 keer de toegestane hoeveelheid. Hierdoor werd niet alleen mijn angst gedempt, maar ook mijn blijheid, boosheid en bedroefdheid. Mijn psychiater maakte een plan om geleidelijk af te bouwen. Als ik zijn plan tot het einde had gevolgd, had ik mezelf waarschijnlijk van een kerktoren gegooid. Mijn lichaam was verslaafd aan de antidepressiva en het afbouwen ging veel te snel. Ik kreeg de meest afschuwelijke paniekaanvallen ooit. Het boorde me volledig de grond in. Ik ken geen enkele lichamelijke pijn die daarbij in de buurt komt en het ging van kwaad tot erger. De medicatie heeft mijn leven acht jaar tot een hel gemaakt en ik ben meerdere keren opgenomen geweest vanwege de klachten.
“Ik heb de hele doos kalmeringsmiddelen ingenomen
samen met drie flessen wodka.”
Een dieptepunt
Toen ik na een opname weer thuis was, werden de aanvallen onhoudbaar. Ik belde mijn psychiater voor kalmeringsmiddelen maar hij nam me niet serieus. Hij zei me dat ik nog bijwerkingen kon krijgen van een placebo. Ik ging gedwee verder met afbouwen, totdat de bom ontplofte. Ik nam een hele doos kalmeringsmiddelen en drie flessen wodka. Nog steeds vind ik het heel moeilijk om uit te leggen dat ik helemaal niet dood wilde. Mijn brein sloeg zodanig op hol door het afbouwen dat ik geen idee had wat ik deed. Ik probeer mijn familie nog steeds duidelijk te maken dat ik nooit dood zou willen. Dit ben ik niet, het is de medicatie. Langzaamaan kwam dat besef ook bij hen.
“Afkicken van antidepressiva is erger dan afkicken van heroïne.”
De gevaren van medicatie
Iedere keer dat de dosis omlaag ging en ik meer klachten kreeg, zag mijn psychiater dat als bewijs dat ik niet zonder medicatie kon. Hij wist niet beter. Tegenwoordig zijn er gelukkig regels opgesteld over het afbouwen. Er is onlangs uit onderzoek naar voren gekomen dat afkicken van deze medicatie erger is dan afkicken van heroïne. Een kamergenoot tijdens één van mijn opnames was gelijktijdig aan het afkicken van heroïne en ik kan je vertellen dat hij ontzettend medelijden met mij had.
En nu?
Ik ben nog steeds bezig met afbouwen en heb nog steeds veel klachten. Ik heb nog last van zweetaanvallen, heb nog een tremor in mijn hand, moet soms zomaar keihard huilen, ben iedere ochtend misselijk en heb om de haverklap buikgriep. Laatst kreeg ik ‘s nachts opeens lichtflitsen in mijn hoofd en spastische trekken in mijn hele lichaam. Ik dacht dat ik een bloeding zou krijgen en dood zou gaan. Het was de vreselijkste nacht van mijn leven. Toen ik de volgende dag ging Googelen, las ik dat het een teken was van het herstel van je hersenen. Als iemand mij had ingelicht hierover, had ik geweten dat het vervelend was, maar niet gevaarlijk. Ik wil voorkomen dat andere mensen dit onvoorbereid meemaken. Dit interview is onderdeel van mijn missie om meer aandacht te creëren rondom dit onderwerp.
De toekomst
Momenteel werk ik in traumabehandeling aan de oorzaak van mijn oorspronkelijke angsten: onverwerkte jeugdtrauma’s. Zolang mijn angsten werden gedempt met medicatie, kon ik niet genezen en was het alleen symptoombestrijding. De GGZ heeft fouten gemaakt, maar heeft mij ook geholpen. Ik heb mijn situatie leren accepteren en kan beter omgaan met slechte dagen. Die horen er nou eenmaal bij. Het enge is dat ik mijn hersenen niet meer vertrouw. Ik ben constant bang dat de medicatie mijn brein weer op hol doet slaan. Het kan jaren duren voor mijn hersenen zich volledig herstellen naar de toestand voordat ik met de medicatie begon. Ik ben inmiddels ervaringsdeskundige en werk hard om het onderwerp onder de aandacht te brengen. Zo ben ik momenteel bezig met het opzetten van online lezingen om mensen die aan het afkicken zijn van informatie te voorzien. Onder de eindstreep ben ik een beter mens geworden. Ik sta positiever in het leven en wil mijn tijd gebruiken om anderen te helpen. Dat doe ik het allerliefst.”
* Vanwege privacyredenen zijn namen en details aangepast.