Van depressie tot borderline, van persoonlijkheidsstoornis tot PTSS of hoog sensitief: Maria* (27) heeft allerlei verschillende diagnoses gehad. Maar geen enkele diagnose of behandeling hield stand. Totdat ze via een vriendin in contact komt met Rainbow Tai Chi. Dat bracht haar naar een verrassend en persoonlijk herstel.
“Ik vind het lastig om mijn verhaal te vertellen. De reden waarom ik het tóch doe, is dat ik het belangrijk vind om mijn ervaring te delen. Ik hoop dat ik daarmee andere mensen op de één of andere manier kan helpen.
Jeugd
Toen ik een jaar of 11 was, gingen mijn ouders scheiden. Dat vond ik heel erg. Niet lang daarna werd mijn moeder ongeneeslijk ziek. Ik was een puber en vond het allemaal moeilijk te begrijpen. Toen ik 17 was kreeg ik een ernstige depressie. Dat was het startsein van mijn eerste opname. Ik was niet alleen heel depressief, maar had ook veel eetproblemen. Doordat ik niet wist hoe ik met mijn emoties moest omgaan had ik paniekaanvallen. Mijn eerste opname heeft twee maanden geduurd. Tijdens die opname kreeg ik te horen dat ik borderline aan het ontwikkelen was en dringend passende hulp moest zoeken. Desondanks had ik voor het eerst het gevoel dat ik werd gezien en gehoord.
Zorgboerderij
Door de lange wachtlijsten kwam ik uiteindelijk bij een zorgboerderij terecht waar ik een jaar heb gewoond. Die hele periode slikte ik veel medicatie. Na dat jaar op de zorgboerderij ben ik verschillende keren opgenomen. Ik was opnieuw zwaar depressief en in de war. Toen mijn moeder in 2013 overleed was dat heel verdrietig, maar het gaf me gek genoeg ook rust. Haar dood betekende een einde aan alle onzekerheden van haar chemo’s en onderzoeken.
Terugval
Ik besloot de studie Sociaal Pedagogische Hulpverlening te gaan doen maar kreeg na een jaar een terugval. Was ik nou zo overgevoelig? Kon ik daarom niet met mijn emoties omgaan? Uit pure wanhoop nam ik een overdosis waardoor ik in contact kwam met de crisisdienst. In de tussentijd heb ik ook nog een half jaar in een antroposofische kliniek gezeten, waar ik verschillende behandelingen kreeg. Het bleef onduidelijk wat er nou precies met me aan de hand was. Daarna volgde een EMDR-kliniek waar ik vier uur per dag therapie volgde en vier uur per dag sportte. Ook dat leek niet te helpen. Het frustrerende was dat het na elke opname goed leek te gaan en ik mijn sociale leven weer kon oppakken. Maar vroeg of laat kwam altijd het moment terug dat ik te veel spanning had opgebouwd waardoor ik ontplofte. In zo’n ontregelde periode vertrouwde ik niemand. Alleen mijn hulpverleners.
Duidelijk patroon
Zodra ik opgenomen was kon ik accepteren dat er mensen waren die voor míj zorgden, naar míj luisterden. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik anderen moest beschermen en rekening met anderen moest houden. Dat dat ten koste ging van mezelf, had ik niet in de gaten. Nu ik terugkijk zie ik daar een duidelijk patroon in.
Een opname is verre van ideaal, het is een laatste redmiddel, al je verantwoordelijkheden worden afgenomen. Ik ging me dan ook echt als een psychiatrisch patiënt gedragen. Dat maakte een opname zo paradoxaal: dat ik aan de ene kant eindelijk zorg durfde toe te laten, terwijl ik tegelijkertijd moest oppassen niet te verhospitaliseren.
Allerlaatste opname
Mijn allerlaatste opname was de heftigste van allemaal. Ik kwam op de gesloten afdeling terecht en wist niet meer wat ik met mezelf aan moest. Ik stopte met eten, hongerde mezelf bijna uit. Na een maand stond ik sondevoeding toe en begon daarna met kleine stapjes weer zelf te eten. Toen ik na een tijdje met verlof mocht heb ik opnieuw een overdosis genomen. Na drie maanden ben ik met hulp van een IHT-team (Intensive Home Treatment, red.) naar huis gegaan. Dat maakte de overgang van opname naar huis wat soepeler.
Rainbow Tai Chi
Via een vriendin ontmoette ik iemand die aan Rainbow Tai Chi deed. Volgens haar was dat echt iets voor mij. Eigenlijk wist ik alleen dat het iets met taoïsme of iets uit het oosten te maken had. Toch nam ik haar advies ter harte en ging. Ik kwam in gesprek met een Rainbow Tai Chi leraar en voelde direct haar oprechtheid. Ze gaf me de ruimte om mijn verhaal te vertellen. Haar reactie overdonderde me. Ze zei namelijk dat ze heel sterk het gevoel had dat ik naar Engeland moest gaan, naar een Tai Chi Master die haar hele leven aan het taoïsme heeft geweid en een eigen school is gestart. En hoe raar het ook klinkt: na dat ene gesprek vertrouwde ik haar en besloot ik te gaan. Wat had ik te verliezen?
Warm onthaal
Dus daar ging ik, op naar Engeland. De manier waarop ik daar werd opgevangen zal ik nooit vergeten. Er was een ontzettend lieve supportgroep met mensen die allemaal Rainbow Tai Chi studeerden. Ik slikte nog steeds antidepressiva en behoorlijk wat rustgevende medicatie. Ook was ik nog steeds erg mager en rookte als een bezetene. Maar oef, stop daar maar eens mee! Ik was weleens eerder gestopt en het ging net zo vaak mis. Toch durfde ik het aan terwijl ik tijdens de lessen leerde hoe ik op een andere manier tegen problemen aan kon kijken. Rainbow Tai Chi is gericht op natuurlijke heling. Deze training leerde me dat ik het ook zonder medicatie kon. In een week tijd gebeurde er een wonder: op basis van 15 oefeningen die op je hart, je lichaam en je geest zijn gericht voelde ik me een ander mens.
Het was een gevoel waar geen enkele westerse therapie ooit aan had kunnen tippen. Ik was altijd bang voor mijn eigen gevoel en als reactie daarop vertoonde ik destructief gedrag. Door alle oefeningen en lessen die ik daar van de master heb geleerd, wilde ik zelf ook een Rainbow Tai Chi leraar worden. Daar ben ik al mee bezig. Ik ben naar het buitenland verhuisd en heb alles en iedereen achter me gelaten om de taoïstische levensstijl te studeren en me verder te ontwikkelen.
Hectische wereld
Wat heb ik me als kind eenzaam en ongelukkig gevoeld, altijd op zoek naar complimenten en bevestiging. Nu leer ik van binnenuit te groeien. Ik wil knokken tegen de labels die de hulpverlening geeft. Er is ook een ándere benadering! Het is pijnlijk om te zien hoe de maatschappij is ingedeeld. Zodra je afwijkt krijg je een label. De hulpverlening is gericht op de rationele benadering. Maar dat werkt niet! Veel mensen kunnen in deze drukke wereld hun plek niet vinden.
“Ik denk dat de smartphone en de elektronica niet hebben meegeholpen aan de psychische gesteldheid van de mens.”
Wij mensen zijn compleet vervreemd van de natuur. Een kind weet niet eens dat melk van een koe komt. Dat maakt me verdrietig. De natuur heeft ons zoveel te leren. Eén voorbeeld dat ik graag wil delen is de metafoor over het fenomeen composten: hoe de natuur afval transformeert tot voeding. Kijk eens wat de natuur mij heeft gebracht. Dankzij mijn verleden ben ik uitgegroeid tot een empathisch mens met een puur natuurlijke levensstijl. Ik ben zo opgelucht en zo gelukkig.”
* Omwille van privacy zijn namen en herkenbare details aangepast.