Lena* (52) heeft al levenslang ervaring met de psychiatrie. Haar vader heeft een psychische kwetsbaarheid, en zelf heeft ze PTSS. In de periode dat ze zelf in behandeling is geweest, heeft ze grotendeels negatieve ervaringen gehad. Vooral de gigantische wachtlijsten en de verkeerde verwijzingen hebben veel roet in het eten gegooid.
“Mijn vader heeft denk ik een aangeboren gevoeligheid. Als ik het in mijn termen zou labelen is hij hartstikke HSP. Toentertijd moesten mensen ook al een label krijgen. In zijn geval was dit een bipolaire stoornis. In een andere cultuur is dat een dorpsoudste, een ziener, een sjamaan, een genezer. Hier wordt je opgesloten voor dingen die je ziet. Mijn moeder was overmoedig en zwaar verliefd en besloot toch met hem te trouwen en maar liefst vier kinderen op de wereld te zetten. Zelf was ze ook behept met een zwaar trauma. Je kunt je dus ongeveer voorstellen hoe veilig mijn jeugd was. Het dieptepunt was dat mijn vader in het raamkozijn zat en zelfmoord wilde plegen, wat ik heb gezien als kind. Daar is nooit meer over gesproken, dus die beelden kwamen op een gegeven moment tijdens een alternatieve sessie naar boven. Ik had ook nog actieve herinneringen aan die tijd. Mijn vader is vier jaar opgenomen geweest. Hij zat een keer in een isolatiecel en ik heb dat gezien als kind. Daar ben ik nog steeds boos over. Ik kan nog steeds niet over dat terrein lopen zonder die beelden te zien. Je kan niemand verantwoordelijk stellen. Iedereen verschuilt zich achter instanties. Ik geloof niet dat er veel is verbeterd als ik kijk naar mijn eigen verhaal in de psychiatrie.”
“Ik geloof niet dat er veel is verbeterd als ik kijk naar mijn eigen verhaal in de psychiatrie”
Informed consent
“In 2018 is de man waarmee ik meer dan 5 jaar mee samen ben geweest ervandoor gegaan. Ik had ziel, zaligheid en spaargeld met hem gedeeld en – omdat wij samen 100 zouden worden – niks vastgelegd. Hij was er ineens niet meer, en naar het grote geldbedrag dat ik in zijn bedrijf had gestoken kon ik fluiten. Ik heb hem nooit meer gesproken. Achteraf vernam ik via via dat hij is geëmigreerd en nu een kind heeft met iemand anders. Ik was volkomen sprakeloos. Ik heb twee maanden niet geslapen, en ging op een gegeven moment rare dingen zien. Toen heb ik maar eens hulp gevraagd. Ik ben naar de crisisdienst gegaan. Ik gaf aan dat ik wilde slapen, maar absoluut geen verslavend spul wilde. Ze schreven me antipsychotica voor, en die zijn dus wel degelijk heel erg verslavend. Ik vind dat geen informed consent. Uiteindelijk heb ik in mijn wijsheid – want die heb ik gelukkig wel – besloten dat ik die rotzooi niet hoef. Uiteindelijk was ik binnen een week helemaal medicijnvrij. Daarmee slaap je nog steeds niet, dus het is een eindeloze zoektocht geweest om te ontdekken wat wel helpt en niet schadelijk is.”
Groepstherapie
“Ik ben naar de specialistische GGZ gegaan. Ik heb voor een meer antroposofische behandeling gekozen, omdat ik nogal van de alternatieven ben. Eenmaal in de intake bij de psychiater bleek dat ik verkeerd verwezen was, namelijk naar de dagbehandeling en daar was ik ’te goed’ voor. Na weer een wachtlijst kwam ik eindelijk terecht bij losse gesprekstherapie. Het duurde maanden voordat ik er terecht kon. Ik kwam in een groep terecht, waar niemand hetzelfde had als ik. Mensen die geen grenzen konden stellen. Ik ben niet subassertief, maar juist overassertief. Tijdens een van de sessies werd iemand in de groep agressief. De hulpverlener liet het allemaal gebeuren. Ik heb mezelf opgesloten in de wc. Daar werd vervolgens helemaal niks mee gedaan. Ik heb toen één ding onthouden: ik ben niet zo’n type voor groepssessies, tenzij het een groep is met gelijkgestemden.”
Traumacentrum
“Daarna heb ik in de alternatieve hoek ademsessies gedaan. Die hielpen ongelofelijk goed. Je doet een beroep op je eigen, natuurlijke genezingsvermogen. Eén van de ademtherapeuten waar ik terechtkwam raadde me een traumacentrum aan. Ze waren net gestart en hadden geen wachtlijst. Ik ben daar een week volledig met mezelf aan de slag gegaan. Die week is heel helpend geweest. Ik had twee EMDR sessies op een dag. De therapeut was zo scherp om op te merken dat we eerst aan de slag moesten met mijn woede. Via imaginary rescripting heb ik veel kunnen loslaten. Verder was er ruimte voor creatieve therapie en dan mag je op een gegeven moment lekker met verf op de muur smijten. Ook was er aandacht voor sport.
Dat zijn allemaal hele goede dingen, vind ik. Nu heb ik even een time-out van therapie. Eigenlijk zijn praten en pillen de enige dingen die de reguliere GGZ me kunnen bieden. Er is weinig lichaamswerk, terwijl trauma zich opslaat in je lichaam. De enige manier om ermee aan de slag te gaan is via het lichaam. Verbonden ademhaling werkt. Dansen werkt. Wim Hof werkt. Ik vind aanraking door de juiste persoon op het juiste moment prettig. Met consent en uitleg natuurlijk.”
“Dat mensen nu bezig zijn met spirituele ontwikkeling is denk ik mede veroorzaakt door het duister waar we nu inzitten”
Zielsmissie
“Het is triest dat er steeds meer mensen psychische klachten ontwikkelen. Aan de andere kant ontstaat er nu wel een soort inzicht. Is depressie niet een verzet tegen de wijze waarop de samenleving is ingericht? Dat er sprake is van een onmogelijke samenleving en dat je je op een gegeven moment gewoon niet meer kan aanpassen. Wat dat betreft is het een heel interessante tijd. Dat mensen nu bezig zijn met spirituele ontwikkeling is denk ik mede veroorzaakt door het duister waar we nu inzitten. Ik denk dat er een soort collectief ontwaken aan zit te komen. Blijkbaar heeft mijn ziel gekozen om weer een keer op aarde te komen. Juist in deze tijd, bij deze ouders. In het boek ‘Eindeloos Bewustzijn’ van Pim van Lommel beschrijft hij een idee hoe we allemaal in een lichaam zitten, maar we eigenlijk zielen zijn die keer op keer kunnen terugkeren naar de Aarde om hier taken te volbrengen. Dat idee geeft heel veel troost. Vanuit dat perspectief ben ik een lichtwerker: ik ben hier om dingen te belichten. Als je in een heel duistere ruimte treedt hoeft maar één iemand het licht aan te doen en dan kun je álles zien wat er is. Maar daarvoor moet ik eerst het schaduwwerk doen. Ik moet mijn eigen schaduw kunnen oplossen, wil ik volledig in het licht kunnen stappen.”
* Vanwege privacyredenen zijn namen en details aangepast.
Zie je het leven niet meer zitten? Of maak je je zorgen over een ander? Neem dan gratis en anoniem contact op met de hulplijn van 113: bel 0900-0113 of chat via www.113.nl.