Hij wilde op school hetzelfde als anderen doen

“Casper begon het schooljaar in groep 6 op het niveau van ongeveer groep 3/4. In zijn klas zitten allemaal kinderen die een extreme vorm van structuur nodig hebben. Casper wil de werkjes kunnen doen die de andere kinderen ook doen, dus hij gaat hard aan het werk. Thuis merken we dat hij star wordt. Hij raakt steeds makkelijker over de kook. We lopen allemaal op eieren en vooral zijn jongste broertje moet het ontgelden tijdens de toenemende driftbuien. Op een gegeven moment slaapt Casper niet meer. Hij loopt ’s nachts door het huis te spoken. En wij erachteraan.

Januari, een oudergesprek. De juf deelt me apetrots mee dat CITO-toetsen laten zien dat onze zoon Casper vooruitgang heeft geboekt. In een half jaar heeft hij anderhalf jaar lesstof doorgewerkt. Misschien zou hij wel naar VMBO-onderwijs kunnen. Ik kan wel huilen want dit is nou net wat ik niet wilde horen. Het verklaart alles. Het niet slapen, de driftbuien, incontinentie, automutilatie en de somberheid. Casper probeert te voldoen aan verwachtingen die hij nooit waar kan maken, op een niveau dat hij niet vol kan houden.

Lood in de schoenen

De oplopende spanning uit zich in eerste instantie thuis, waar hij zich veilig voelt. Toen hij een keer een woede aanval kreeg op de naschoolse opvang werd ik gebeld of ik hem op wilde komen halen. Daar zakte mijn broek van af. Hij zat daar toch juist vanwege die aanvallen?!

Wij moeten er eerlijk gezegd niet aan denken dat hij door de week drie dagen thuis zou zijn. Ook op school komt het moment dat Casper door het lint gaat. Ik word gebeld. Met lood in de schoenen en enige schaamte ga ik erheen. Ik denk aan het lieve kereltje dat hij óók is, met die mooie glimlach. Een ritje van vijf minuten lijkt uren te duren. Eenmaal aangekomen blijk zelfs ik hem nauwelijks te kunnen kalmeren. Opname in de kinderpsychiatrie wordt een serieuze optie.

Tweehonderd procent

Op zoek naar een vervolgplek in de dagopvang komen we in Nieuwegein bij Kidztower terecht. Bij de overdracht vraagt de directrice: “wil je Casper thuis houden?”. Ik antwoord dat ik niets liever zou willen. Waarop ze mij belooft om daar voor tweehonderd procent voor te gaan.

“Bij Kidztower staan de mogelijkheden van de kinderen centraal en niet hun beperkingen.”

Casper komt in een kleine groep van vier kinderen. Zij zien daar heel goed wat hij nodig heeft en dat regelen ze dan ook. En het hele gezin wordt betrokken; er zijn gesprekken met ons en ook met zijn broertjes. En waar we eerst blij waren dat de opvang ervoor zorgde dat we thuis ademruimte hadden, wordt er nu vooruitgang geboekt in Caspers ontwikkeling.

Tijdelijke opluchting

Tegen het eind van het schooljaar komen de CITO-toetsen weer in beeld. Kidztower adviseert geen druk op Casper te leggen. School heeft het daar moeilijk mee, zij willen juist graag meten hoe hun leerling ervoor staat. Ik wil eigenlijk nog een stapje verder gaan. Mijn inzet is dat Casper na alle ellende doubleert, zodat hij een beetje tot rust kan komen. Maar dat doen ze eigenlijk niet op een SBO-school. Met een lange omweg krijgen we het voor elkaar, en na de zomervakantie is Casper opnieuw gestart in groep zes. Het geeft me tijdelijke opluchting; de lesstof is bekend, hij hoeft even niet boven zijn kunnen te werken.”

Het verhaal van Casper staat gepubliceerd op www.hoiutrecht.nl