“Als een droom sterft, ontstaat er vanzelf ruimte voor een nieuwe droom”
De wieg van Creator (24 jaar) stond in Afrika, waar hij opgroeide met drie broers en twee zussen. Zijn vader was moslim en zijn moeder christen. Het gezin woonde samen met de familie van zijn vader, die allen moslim waren. Door hen werd het geloof van Creator moeder niet gerespecteerd; ze beschouwden haar als een afvallige. Uiteindelijk wordt ze gedwongen het huis, en daarmee haar gezin, te verlaten. Op zoek naar een beter leven, wordt Creator op zijn twaalfde vrachtwagenchauffeur. Zes jaar later begint hij aan een reis naar Europa, hij is dan zeventien, op de vlucht voor de familie van zijn vader. Zijn reis duurt twee jaar. Een verhaal van een kind-migrant die het Afrikaans continent achter zich moet laten maar zijn familie nooit vergeet.
Mijn moeder werd verketterd en moest ons verlaten.
Een keuze die er niet zou mogen zijn
Creator vertelt: “Ik werd grootgebracht door twee streng religieuze ouders met allebei een andere geloofsovertuiging. Waardoor ik opgroeide in twee verschillende geloofswerelden. Dat drukte zwaar op mij. Het voelde alsof ik als jong kind ieder moment een keuze moest maken tussen óf mijn vader óf mijn moeder; de twee belangrijkste mensen in mijn leven, die ik allebei liefhad. Het was een strijd in mijn hoofd die constant aanwezig was. De spanningen en conflicten in huis tussen mijn moeder en de rest van de familie maakte het nog ondraaglijker. De gemeenschap waarin we woonden werd tegen mijn broers en zussen, en mijn vader en ik opgezet. De familie van mijn vader kon het christelijk geloof van mijn moeder niet aanvaarden. Integendeel, ze werd beschouwd als een buitenstaander en moest uiteindelijk noodgedwongen ons huis verlaten, en daarmee ook haar gezin. Ons thuis was al instabiel en onveilig, maar nu, zonder onze moeder, was het verworden tot een kil stuk steen. Mijn vader voelde zich machteloos, gevangen tussen de strikte regels en het onbuigzame gedachtegoed van zijn familie en zijn liefde voor ons.”
Te jong volwassen
Ik was gebroken, ten einde raad, voelde me hopeloos en wist niet hoe ik verder moest met mijn leven. Mijn moeder was weg, op school liep ik vast en mijn vader was een schim van wie hij ooit was. Ik voelde me verloren maar ondanks alle ellende wist ik dat ik voor mezelf moest gaan zorgen, anders zou m’n leven voorbij zijn. Nadat ik stopte met school kon ik via een kennis vrachtwagenchauffeur worden. Zo werd ik op mijn twaalfde de belangrijkste inkomstenbron van ons gezin. Dit zorgde ervoor dat we samen met mijn moeder op een plekje konden leven wat mijn vader voor ons geregeld had. Het was een schamel onderkomen, maar alles was beter dan samenleven met de familie van mijn vader. We hadden het zwaar. Het was heel stressvol, er was weinig geld, er waren zelfs dagen bij dat we geen eten hadden en de familie van mijn vader zat achter ons aan. Ze konden het niet verkroppen dat hij gekozen had voor zijn gezin, voor een ander geloof, zo zagen zij het. Mijn vader wist wat dit betekende, maar zijn liefde voor ons was sterker dan zijn angst voor de dood. Want dat hij zou worden gestraft voor deze keuze stond vast, zijn familie was razend op hem.
Ik verloor vrienden onderweg, ik zag mensen verdrinken in de zee maar het raakte mij niet totdat ik Europa aankwam.
De dood van mijn vader was een keerpunt in mijn leven
Twee maanden later zat ik naast mijn vader, hij lag in bed, in het ziekenhuis na een zware beroerte. Zijn familie had een vloek over hem uitgesproken en die had zijn uitwerking gehad. Niet veel later stierf hij. Met hem stierf ook mijn droom om de man die mij had grootgebracht trots te maken. Vlak voor zijn overlijden, had hij mij nog gewaarschuwd dat ik het volgende slachtoffer zou zijn van zijn familie. Omdat ik het mogelijk had gemaakt ons gezin weer bij elkaar te brengen, zouden ze ook over mij een vloek uitspreken. Mijn vader smeekte mij om zo ver mogelijk weg te gaan van mijn familie. Die laatste wens werd een keerpunt in mijn leven. Ik moest weg om mijzelf, mijn broers en zussen en mijn moeder te redden. Daarom verliet ik op zeventienjarige leeftijd mijn thuisland. Er volgde een reis van twee jaar, door de Sahara, over de Middellandse Zee, naar Europa. Ik was klaar voor alles wat kon gebeuren en had geen angst. Mijn leven was mij al ontnomen door de dood van mijn vader en het moeten loslaten van mijn familie. Ik was afgestompt; ik verloor vrienden onderweg, ik zag mensen verdrinken in de zee, maar het raakte mij niet. Aangekomen in Europa veranderde dat; langzaamaan ontstond er ruimte voor nieuwe dromen. Ik leerde schilderen, voetballen, werd later zelfs coach van een team en ging veel lezen. Stukje bij beetje werd ik weer meer mens.
Gods woord heeft oneindig veel betekenissen
Vanuit Italië reisde ik met een neef door naar Nederland. Ik heb het hier zwaar gehad, ben enkele maanden dakloos geweest, maar ben dankbaar voor de mogelijkheden die ik nu heb en voor de lessen die het leven mij geleerd heeft. Vaak heb ik mij afgevraagd wat mij op de been hield. Ik heb voor mezelf geconcludeerd dat het iets groters moet zijn dan mijzelf. En wat dat precies mag zijn, is niet zo relevant; is het een God, is het overlevingsdrang, is het mijn liefde voor mijn familie, ik weet dat het God is. Eén van de belangrijkste lessen die ik geleerd heb is dat religieuze geschriften niet letterlijk moeten worden geïnterpreteerd. Het zijn gesprekken tussen mensen en God. God is oneindig, dus heeft zijn woord ook oneindig veel betekenissen. Ga daarom het gesprek aan met mensen, wat zegt een christen, wat zegt een moslim, wat zegt een jood, wat zegt een ongelovige? Probeer ervan te leren, haal eruit wat voor jou van waarde is en focus je daarbij op het goede in mensen.