In het hoofd van Cal* (57) is het nooit eens even stil. Gedachtes malen maar door en ze raakt snel afgeleid. Toen uiteindelijk ADHD bij haar werd geconstateerd, was ze opgelucht. Niet dat het haar verder uitmaakt welk label ze krijgt, want deze diagnose is geen excuus, vindt ze. Maar ze weet nu wel beter wat ze moet doen om ermee om te gaan. Ze wil graag groeien als mens. ADHD heeft haar gemaakt tot wie ze is. Zo krijgen alle ervaringen een plek in haar leven. Ook de verschrikkelijke dingen die ze als klein kind heeft meegemaakt.
“Als ik bij mijn psychiater de woorden ADD of ADHD ook maar in de mond nam, wuifde hij het alweer weg. Volgens hem zijn het slechts modeverschijnselen. Ondertussen kwam ik daar twee keer per week, elf jaar lang. Op gegeven moment wilde hij zelfs dat ik nog vaker zou komen en ik verdenk hem ervan dat dat was omdat hij dan nog meer aan mij zou verdienen. Ik besefte dat dit niet langer het juiste pad voor mij was en ik heb de behandelingen stopgezet. Maar daarmee waren mijn problemen niet opgelost. Ik was inmiddels vierenvijftig en had allerlei verschillende diagnoses gekregen, van bipolair tot borderline. Mijn toenmalige werkgever zag dat het niet goed met me ging en op zijn aandringen heb ik mijn huisarts gebeld. Toen ging het allemaal snel.
Mijn eigen grenzen
Binnen drie weken kreeg ik de diagnose zware ADHD. De huisarts schreef me ADHD-medicatie voor en ik kreeg van mijn collega’s direct positieve reacties. Ze vonden dat ik gedreven en geconcentreerd werkte. Ik heb mezelf daarna aangeleerd om mijn eigen grenzen goed te bewaken. Ik zorg voor een rustige werkplek en vertel iedereen in mijn directe omgeving waar ik behoefte aan heb. Ik accepteer mijn ADHD als onderdeel van mijn leven. Net zoals ik de nare dingen die in mijn jeugd zijn gebeurd niet wegduw. Mijn trauma is onderdeel van mij.
“Ineens zat ik te huilen en vertelde ik mijn diep geschokte ouders wat mij was overkomen.”
Misbruikt door mijn opa
Ik heb vroeger veel liefde gekend. Mijn vader, tantes en oma waren zorgzaam en betrokken. En dat was belangrijk, want ik had het ook moeilijk. Mijn moeder kon niet goed met mij overweg. Ze had mij liever naar een internaat gestuurd. En omdat mijn moeder mij liever niet thuis wilde hebben, was ik vaak bij mijn opa en oma. Daar ben ik vanaf mijn derde seksueel misbruikt door mijn grootvader. Ik heb er altijd over gezwegen, tot ik op een dag samen met mijn ouders naar een film over kindermisbruik zat te kijken. Ineens zat ik te huilen en vertelde ik mijn diep geschokte ouders wat mij was overkomen. Toch heb ik er geen wantrouwen tegenover andere mannen aan over gehouden. Dat komt denk ik omdat mijn vader zo’n geweldige man was. Die heeft het gedrag van mijn opa als het ware gecompenseerd.
Hoge verwachtingen
Ik wist nooit wat ik wilde met mijn leven. Ik probeerde een studie, stopte weer, ging rechten studeren en behaalde mijn bul, maar ik deed dat allemaal vooral voor mijn ouders. Ik werkte vervolgens een paar jaar, kreeg kinderen en bleef vier jaar thuis. Daarna rolde ik van de ene baan in de andere. Ik voelde me vaak ongelukkig, omdat ik de hoge verwachtingen niet waar kon maken. Maar ergens in mijn hoofd was altijd een stem die me vriendelijk vertelde dat ik gewoon door moest gaan. Nadat mijn oude werkgever failliet ging, kwam ik via via bij een IT-bedrijf terecht. En dat bleek een geweldige match. Vanwege het werk, maar ook vanwege de collega’s. Mensen hier zijn een beetje als ik, we begrijpen elkaar.
Goede basis
Dat ik zo positief in het leven sta, heb ik grotendeels te danken aan de basis die mijn vader, tantes en oma hebben gelegd. Daardoor durf ik anderen in vertrouwen te nemen en krijg ik de steun die ik nodig heb. In mijn omgeving zie ik soms mensen die blijven hangen in klagen of somber zijn. En dat snap ik, want het leven kan enorm tegenzitten. Maar zolang ik me niet gek laat maken door negatieve gedachten, blijf ik op de been en leid ik een fijn leven. Tegen iedereen die het moeilijk heeft zou ik willen zeggen: “Hou vol, het komt goed!”
* Vanwege privacyredenen zijn namen en details aangepast.